Czas, by i u nas zagościła tarta

No właśnie… wyjechały. Poznikały rozrzucone tu i ówdzie dziewczęce drobiazgi, umilkł radosny śmiech. Nie miałyśmy dla siebie zbyt wiele czasu: Gui przyjechała tylko na dwa dni- na studniówkę, Chuda umówiła się na imprezę urodzinową. Mimo napiętego grafiku wspólnie bawiłyśmy się na koncercie, o czym Chuda pisała w poprzednim poście. Wieczorem, chrupiąc owoce i orzechy, obejrzałyśmy disnejowskiego „Kopciuszka” (nawet Ślubny nam towarzyszył stęskniony towarzystwa swoich hałaśliwych córek). 

( a teraz, szukając grafiki, przypomniałam sobie, że mam tego "Kopciuszka" jako ksiażkę w angielskiej wersji językowej- pamiątka z pobytu w Londynie) 

Wspólnie zjadłyśmy dwa śniadania i jeden obiad. A obiad był niecodzienny, bo … zrobiłam tartę.

Wiem, niby nic wielkiego, ale jakoś dotychczas nie przygotowywałam tego dania, wiec to był pierwszy raz. A tarta chodziła za mną od ostatniego pobytu w Warszawie, gdzie , czekając na pociąg do domu, jadłam tartę szpinakową z łososiem. Potem samo słowo tarta bombardowało mnie ze stron internetowych. Należało wiec wziąć byka za rogi i zrobić tartę.

Podpierałam się przepisem, ale oczywiście całkowicie go zmodyfikowałam.

Ciasto przygotowałam z :

200 g mąki pszennej

100g margaryny

1 jajka

½ łyżeczki proszku dopieczenia

1 łyżeczki suszonego koperku

szczypty soli.

Wszystkie składniki najpierw posiekałam nożem, potem lekko zagniotłam i włożyłam do lodówki na pół godziny. Następnie wyrobiłam ciasto i przełożyłam do formy wyłożonej papierem do pieczenia. Piekłam pół godziny w piekarniku nagrzanym do 180^o  W tym czasie przygotowałam nadzienie, na które złożyły się:

1 pierś z kurczaka

50 g wędzonego boczku

1 opakowanie mrożonych warzyw (kalafior, brokuł, marchewka)

2 łyżki oleju

Te składniki zostały podsmażone z solą i pieprzem, a następnie ułożone na podpieczonym spodzie tarty. Całość została zalana dwoma jajkami ubitymi z 150g żółtego sera i łyżeczką suszonego koperku.

Następne pól godziny tarta znowu spędziła w piekarniku. Gdy wszyscy byli już odpowiednio głodni, zaparzyłam kwitnącą herbatę i zasiedliśmy do obiadu.

Chuda stwierdziła, ze zdecydowanie musi nauczyć się robić tartę, a ja, że to danie częściej będzie gościć na naszym stole.