Złote dni października

Musiały kiedyś nadejść. Co roku październik obdarowuje nas kilkoma ciepłymi, pięknymi dniami. Właśnie teraz mamy te dni. Siadam przed domem i patrzę przed siebie. Zagapiam się. Czuję, że mogłabym tak zostać jak ten Jancio Wodnik z filmu Kolskiego, ale chwilę potem wiem, że muszę na rower. Już teraz! Natychmiast! Pod jakimkolwiek pretekstem albo bez pretekstu!

Nie wybieram się na długie eskapady. Wystarczy mi półtorej godziny i przejazd po okolicznych pagórkach z ulubionymi podjazdami. W piątkowe popołudnie pojechałam na Kotlinę, Sztywny podjazd nie zrobił na mnie większego wrażenia, z czego bardzo się ucieszyłam. Codzienne podjazdy do sąsiadki po mleko przynoszą efekty.
Ze zbocza Zamkowej rozciaga się niesamowity widok na całe Pogórze Izerskie. Ma się wrażenie, że oto świat leży u naszych stóp. Jeśli zamiast spojrzeć na północ, odwrócimy się na południowy wschód zobaczymy Blizbor i Dłużec, a nawet Kufel. Lubię ten widok - śledzę wzrokiem wszystkie ścieżki na stokach Blizbora, dopasowuję je do tak dobrze znanych miejsc. Z tej perspektywy wyglądają zupełnie inaczej. Niestety oprócz owych zapierających dech w piersiach pejzaży zobaczymy tez inne, o wiele mniej przyjemne widoki. Nie dość, że stoimy nieopodal ruin wspaniałych niegdyś pensjonatów, to jeszcze na rozjeżdżonej ciężkim sprzętem łace składowane jest drewno wycięte na zboczach Dłużca.
Z Zamkowej do Gierczyna prowadzi polna droga, tak stroma i kamienista, że w jednym miejscu zeszłam z roweru ( ja zdecydowanie wolę podjazdy!)
Niedzielę spędziłam leniwie, głąszcząc kozy, opalając się na słoneczku, czy... przerabiając trzy litry owoców dziekiej róży, które zerwałam między Rębiszowem a Mlądzem przed południem.

A dzisiaj postanowiłam obadać inny podjazd- w Przecznicy. Tak jakoś sie złożyło, że tę trasę pokonywałam zawsze w odwrotnym kierunku. Podjazd nie jest strasznie stromy, ale dosyć długi. Najpierw jedzie się przez wieś. Przecznica jest bardzo ładnie zagospodarowaną wioską z licznymi agroturystykami. Wyraźnie widać różnice miedzy nią a Gierczynem (choć i Gierczyn ładnieje z roku na rok)
Za wsią kończy się asfalt i zaczyna szuter, którym podejchałam do stóp Tłoczyny. Ostatnio byłam tu latem i zbierałam poziomki. Zjazd do Dwóch Mostków wydawał mi się strasznie stromy i niebezpieczny zawsze trzymam tam palce zaciśnięte na hamulcach. Podjazd jest o wiele przyjemniejszy. Po lewej stronie widzimy Tłoczynę, przed sobą Dłużec, po prawej las na zboczach Dłużca. Ponieważ wybrałam się po południu, słońce świeciło pod dużym kątem, a cienie wydużały się. Ciemny Wądół ukrył się w cieniu, za to wierzchołki drzew na lewym brzegu Mrożynki odcinały się jasnością od ciemniejących świerków prawego brzegu. Liczne buki pokryte żółto- pomarańczowymi liśćmi dopełniały całości.
O tej porze było tu zupełnie pusto. Drwale pojechali do domów, rowerzyści objeżdżali te trasy w niedzielę, Słychać było jedynie pokrzykujące tu i ówdzie ptaki.
Do domu zjechałam w sam raz, by zamknąć swoje kozy i pojechać po mleko. Dni zrobiły się już krótkie. Na zboczu Kufla słońce pojawia się kilka minut przed ósmą. A chowa się ok. 16.00.
Rano w okolicach 7.00 zachwycam się czerwona łuną wschodu, ale słońce widzę znacznie później, gdy wychodzi już jasne zza lasu. Zachód, jeśli mam szczęście obejrzę wracając z mlekiem przed 19.00. Wtedy zamiast skręcić na swoją łakę i do domu, jadę pwoyżej "alkowego lasu", wjeżdżam na niewielką przełęcz pod Kuflem i stamtąd obserwuję łunę zachodu.

Jeśli chcecie zobaczyć, jak zachowują się moje zwierzaki to zapraszam na film: