Gdzie są wszystkie izerskie strumienie?

Nie spieszyć się, iść powoli przed siebie, bez celu. Dla samej przyjemności poruszania się, słuchania trzasku gałązek pod butami, śpiewu ptaków i szelestu liści. Nie myśleć o kilometrach, czasie, mapie. Po prostu iść.

Niedziela wstawała upalna. Już o dziewiątej miejscówka na hamaku okazała się złym lokum ze względu na palące słońce. Należało uciekać w cień. A gdzież znajdę go więcej niż w lesie, wśród drzew?

Zabrałam Gringo i poszliśmy w góry. Najpierw ulubioną ścieżką w stronę Blizbora, ale nie wchodziliśmy na szczyt, bo na odkrytej skale usmażylibyśmy się. Na północno-zachodnim zboczu był jeszcze przyjemny leśny chłód. Potem zatopiliśmy się w brzozowym jasnym lesie, zeszliśmy piarżyskiem w dolinę, tam gdzie swe źródła ma Czarnotka. A raczej miała. 

W miejscu źródeł, bagien i rozlewisk znaleźliśmy tylko suche, nawet pozbawione już wilgoci koryto i zszarzałe mchy torfowce. Pies bezskutecznie węszył za wodą. Susza w Izerach postępuje. Z dnia na dzień jest coraz bardziej widoczna. Do tego, że przydrożnymi rowami nie płynie woda zdążyłam się już przyzwyczaić, ale suche źródło mnie przeraziło. Wodą szemrze już tylko główne źródło usytuowane gdzieś poniżej Tytoniowe Ścieżki i to ono zasila coraz płytszą i skromniejszą Czarnotkę.

Cieniutkie strugi znaleźliśmy i wyżej, niestety nikną one w gnijących kałużach powstałych w koleinach tworzonych ciężkim sprzętem ściągającym drewno. Wielkie koła traktorów rozjeżdżają koryta, niszcząc przepusty i zamykając resztki wody w zielonym bezodpływowym bagnie. Pełna niewesołych myśli opuściłam zlewisko Czarnotki, by przejść przez drogę szutrową prowadzącą do górnego asfaltu. 

Przez chwilę chwilę szliśmy nią w dół, zbierając czerwieniejące tu i ówdzie poziomki i wypatrując świetlika. Niestety ta drobna roślinka, mająca tu swoje stanowisko, nie pojawiła się w tym roku przy drodze. Potem znów zagłębiliśmy się lesie, tym razem poszukując strumieni zasilających Przecznicki Potok. Niestety tu także było zupełnie sucho. Niesamowitym przeżyciem jest iść po miejscach, które dotychczas były nie do przebycia! Widzieć łąkę tam, gdzie jeszcze rok temu były szuwary i szemrząca woda.

Nazbierałam jagód i z pełnym wiadereczkiem ruszyliśmy w dolinę, ponad zabudowaniami Radoszkowa. Na miedzach zebrałam jeszcze trochę dzikich czereśni. Wodę udało się znaleźć dopiero na dnie doliny. 

Ledwo widoczna struga, będąca jedną z dwóch odnóg Przecznickiego Potoku, cichutko szumiała zachęcając do odpoczynku w jej orzeźwiającym chłodzie. Gringo przeskakiwał po kamieniach, biegał chłodząc się w wodzie. Do domu wracaliśmy łąkami, podziwiając motyle.

Piękny to był spacer, włóczyliśmy się kilka godzin, tylko refleksje niewesołe. Brak deszczu potęguje trwającą od kilku lat suszę, a nieprzemyślana wycinka drzew tylko przybliża nieuchronną klęskę. Już teraz mieszkańcy dolin mają problemy z zaopatrzeniem w wodę, a co będzie dalej?

Dla porówniania te same miejsca zimą:

Przecznicki Potok

oraz kilka lat temu: 

Czarnotka