Czego uczy życie w domu na wsi? Refleksje z Domku pod Orzechem

Mieszkam na odludziu, choć należałoby nasz przysiółek nazwać o wiele dosadniej. Nasz wiejski domek w górach leży prawie dwa kilometry od wsi do której należy, a zbocza Kufla dokładnie nam ją zasłaniają.  Na co dzień zatem widzimy zabudowania sześciu rodzin. A jeśli chcielibyśmy odwiedzić wszystkich sąsiadów, musielibyśmy przejść około 2 km. Położenie domu w górach, z dala od miasta i najbliższego sklepu , a nawet z dala od sąsiadów sprawia, że trzeba spojrzeć na życie z całkiem nowej perspektywy. Po dwóch latach od wyprowadzki z Trzebiatowa na wiele spraw patrzę inaczej.
Czego się nauczyłam? Zapraszam do lektury moich refleksji o blaskach i cieniach życia na wsi.

  Czas w wiejskim Domku pod Orzechem

Czas wiejski znacznie różni się od tego w mieście. Tu zegar pełni funkcję drugorzędną, a znacznie ważniejszy staje się czas słoneczny. Budzę się ze słońcem i od jego położenia zależy moja aktywność: Wszystko mieści się pomiędzy porannym a wieczornym obrządkiem. Latem robię to od razu po przebudzeniu i przed samym snem, zimą najpierw piję kawę i czytam, potem idę do zwierząt. Podobnie wieczorem. Po obrządku mam mnóstwo czasu na czytanie, pisanie i rozmowę ze Ślubnym. Staram się żyć w zgodzie ze swoim rytmem, czyli w rytmie slow.

Planowanie zakupów 

Zrobienie zakupów urasta do rangi wydarzenia i odbywa się zazwyczaj w sobotę co dwa tygodnie. Zajmuje mi jakieś 2-3 godziny w zależności od tego, czy towarzyszy im wizyta na targowisku. Mam zawsze bardzo dokładną listę rzeczy niezbędnych, a jeśli czegoś zapomnę, to znaczny, że po prostu trzeba będzie się bez tej rzeczy obejść, bo nie pojadę 8 km po jedną drobnostkę. Artykuły przemysłowe zamawiam przez Internet, bo nawet z kosztami wysyłki wyjdzie taniej niż wyprawa do Jeleniej Góry, zima jednak zdarza się, ze kurier pozostawia nasze zakupy w sklepie we wsi, bo przecież do nas nie da się przedrzeć przez zaspy.. Najbardziej lubię jeździć na targ, gdzie mogę kupić ekologiczne warzywa, gdy zabraknie tych z mojego ogrodu oraz kolejne filiżanki z drugiej ręki. Tu też wyszukuję drewnianych zabawek dla dzieci.

Myślenie ekologiczne

Zawsze mi się zdawało, że jestem proekologiczna. Segregowałam śmieci, nie marnowałam żywności, a nawet gasiłam zbędne oświetlenie. Dopiero jednak Domek pod Orzechem wymusił na mnie nowe spojrzenie. Nie chodzi już tylko o segregowanie, a o tworzenie śmieci. Na blokach po prostu wynosi się worek do śmietnika. Na wsi śmieci odbierane są co dwa tygodnie, więc jeśli wyprodukujemy ich za dużo, to nie ma ich gdzie składować, a każda zapomniana foliówka zaśmieci nasz własny ogródek. Z tego też powodu nie używam foliówek, korzystając z płóciennych siatek oraz ręcznie szytych woreczków ze starej firanki. Nie kupuję żywności pakowanej w plastik, wybierając przede wszystkim produkty nieprzetworzone.

Ogrzewanie domu na wsi

Podobnie jest z ogrzewaniem. Żeby w domu było przyjemnie, trzeba napalić w piecu i choćby nie wiem, jak bardzo był nowoczesny, to gdy pali się węglem to... wychodząc powyżej domu ma się wrażenie, "choby sie na koksach na Ymie było", czyli po prostu śmierdzi spalanym węglem. Z tego też powodu zdecydowaliśmy się na inwestycję w panele fotowoltaiczne, a także obniżyliśmy o 2-3 stopnie temperaturę, w której odczuwamy komfort cieplny (po prostu cieplej się ubieramy)

Idea MNIEJ

Kupujemy mniej, bo nasze znacznie ograniczyliśmy nasze potrzeby. Buty, spodnie, swetry i resztę ubrań nosi się przez wiele sezonów, bo przecież kóz i kur nie obchodzi, czy nasze leginsy są najnowszym krzykiem mody. Ubrania muszą być jedynie ciepłe i wygodne, a buty nieprzemakalne i dlatego najważniejszym wiejskim obuwiem są kalosze. Mniej używamy środków chemicznych, w tym dezodorantów, kremów, kosmetyków, a płyny do mycia naczyń oraz do czyszczenia kupujemy bio, wspomagające pracę bakterii w ekologicznej przydomowej oczyszczalni ścieków. 

Stosunki dobrosąsiedzkie

Z całą pewnością utrzymanie poprawnych stosunków z sąsiadami to podstawa udanej egzystencji w naszej głuszy.  W sytuacji kryzysowej to na nich możemy liczyć w pierwszej kolejności, a oni na nas. Zabrakło jajka lub soli? U kogoś na pewno jest. Trzeba przypilnować dziecka? Zawsze któraś sąsiadka ma czas. Pożyczyć fotelik samochodowy, aby przywieźć bratanicę z dworca PKP? Nie ma problemu. Wyciągnąć kogoś z rowu, bo było ślisko? Bierze się auto i jedzie z pomocą. A może po prostu trzeba wyjść z domu i wypić u kogoś kawę lub herbatę, posiedzieć, wygadać się?

 Tu nie trzeba umawiać się na towarzyskie spotkanie z tygodniowym wyprzedzeniem! Po prostu idziesz do sąsiadów i tyle. 

Przyznam się Wam po cichu, że teraz prowadzę o wiele bogatsze życie towarzyskie niż w mieście!

Cierpliwe czekanie

Życie na wsi w dużej mierze polega na czekaniu. Czeka się na kuriera, który pobłądził i zamiast za pól godziny przyjedzie za dwie. Na deszcz, bo nie wiadomo czy podlewać, czy nie. Na słońce, żeby zrobić duże pranie i wysuszyć je na dworze. Czeka się też aż stopnieje śnieg albo przejedzie pług albo, kiedy promienie słońca stopią szron, by wyprowadzić kozy na trawę. Na materiały budowlane, które kiedyś dojadą. Czeka się na gości i na wieści, czasem na telefon od kogoś. Czasem czeka się aż w piecu rozpali się na tyle, by podgrzać wodę do kąpieli albo aż zagotują się ziemniaki gotowane na blasze kaflowego pieca. 

Zatrzymanie w biegu

Życie w mojej dziczy płynie powoli, zgodnie z rytmem przyrody, a ja poddaję się temu rytmowi. Nie planuję więcej niż mogę zdziałać, a jeśli czegoś nie uda się zrealizować, to po prostu przekłada się to na kolejny dzień lub na kiedyś tam. Dzięki temu wreszcie mam czas na spokojne spacery i podziwianie widoków. Głęboko oddycham, wciągając nie tylko świeże powietrze, ale także miliony zapachów.  Niespiesznie piję kawę, wybierając codziennie inną filiżankę w zależności do koloru okładki czytanej książki lub własnego widzimisię. 

Nigdzie mi się nie spieszy i zawsze mam czas. 

Czas na filiżankę herbaty.

Czas na upieczenie chleba.

Czas na wymyślenie nowego ciasta i potrawy.

Czas na czytanie książek.

Czas na wędrowanie.

Czas na pisanie. 

Czas na mizianie kotów i psa.

Żyję w rytmie slow. Tak po prostu.

Podobały się Wam moje przemyślenia? Zastanawiacie się, skąd się wzięłam na wsi? Zapraszam do lektury starszych postów:

Czy wy się przeprowadziliście?

Opowieść o izerskim wschodzie słońca

Gdy budzi się listopadowy dzień

Wchłaniając gierczyńską codzienność

Edit: czasem życie układa się tak, że ledwo napisałam o stosunkach dobrosąsiedzkich, otrzymałam prośbę, której nie można odmówić. Mały Staś, którego mama pochodzi z mojej wioski, potrzebuje wsparcia na leczenie. Zbiórka prowadzona jest tu: