Włóczęga po mglistych pagórkach.

Dzień wstała dziwny... Mglisty świt powoli zamieniał się w pogodny poranek, jednak stojące nisko słońce rzucało tylko żółte rozproszone światło nadając krajobrazowi odrealnioną poświatę. Nad Pogórzem wisiały niskie chmury, jednak nad Kuflem i Blizborem niebo było pogodne. O dziwo, Sępia Góra tonęła we mgle. Zapięłam kozy na łące, obserwując zmiany w układzie mgieł i żałując, że nie zabrałam z domu telefonu.

W planach miałam wypad na rower, jednak mgła nie jest sprzymierzeńcem rowerzysty, więc wybrałam pieszą wędrówkę. Trasę miałam ułożoną od dawna. Podziwiając któregoś dnia wschód Słońca nad Tłoczyną, pomyślałam, że nigdy nie byłam na niewielkim pagórku nad Przecznicą. Tam więc postanowiłam pójść. Spakowałam koc, kanapki, herbatę i smaczki dla psa. Założyłam wygodne buty, zapięłam Gringo szelki i poszliśmy w stronę Tłoczyny.

Oczywiście nie było mowy o spacerze, bo biorąc ze sobą trenera personalnego w postaci ciągnącego mnie Gringo, nie da się iść powoli. To był marsz z elementami marszobiegu. Nim się spostrzegłam, dotarliśmy do kopalni Maria Anna, a stamtąd polną ścieżka obok jabłonki z czerwonymi pysznymi jabłkami, prosto na główną drogę w Przecznicy. Po kilku krokach usłyszałam cichutkie, dosyć charakterystyczne beczenie. Uśmiechnęłam się, bo poznałam głos koziołka, który towarzyszył moim kozom przez dwa tygodnie w czasie ich rui. Właśnie przechodziłam obok domu właścicieli tego sympatycznego zwierzaka.
Wędrując w górę, w stronę Radoszkowa, kolejny raz podziwiam gospodarność mieszkańców i zastanawiam się, co ma Przecznica, czego brakuje Gierczynowi. Dlaczego u nich dało się wykorzystać potencjał wsi w górach, a u nas nie.

Tak rozmyślając, doszłam do drogi na Jelenie Skały.
Tu wystarczyło skręcić w lewo na łąkę i na przełaj wejść na bliską już góreczkę. Dostrzegłam ślady samochodu i nimi poszliśmy w górę. Przez chwilę prowadziła nas polna droga, ale skręciła a ja chciałam iśc prosto. Na sam szczyt nie udało mi się wejść, gdyż był ogrodzony, a po pastwisku leniwie przechadzały się koniki polskie.
Znalazłam jednak ładne usypisko łupka na którym postanowiłam zrobić sobie przerwę. Miejsce było idealne, gdyż rozpościerał się z niego widok zarówno na pobliska Tłoczynę, jak i na Dłużec, Blizbor, wieś u ich podnóża praz ledwo wyłaniające się z mgły Pogórze. Było ciepło. Zaskakująco ciepło jak na listopad- zdjęłam bluzę i siedziałam w t-shircie. Podziwiałam taniec mgieł na górskich szczytach. Tłoczyna i Dłuzec to pojawiały się, to znów znikały za bieluchną firanką, podobni ebyło na Pogórzu. Tylko nad wąskim pasem wsi widać było pogodne niebo i przygrzewało słońce. Nawet przemknęło mi przez myśl, że ubrałam się zbyt ciepło. Jednak była to chwilowa refleksja, bo do mojego miejsca wypoczynku zbliżała się mleczna, zimna mgła. Nim ruszyłam w drogę do domu, znów miałam na sobie wszystkie warstwy odzieży.
Górka przypomina trochę mój Kufel. Też jest boczna odnogą spływająca z gór, niezalesioną, pociętą kamiennymi usypiskami miedz i dawnych dróg. Porasta ją trawa i zioła, w tym moja ulubiona macierzanka.
Z górki schodziłam usypiskiem, które doprowadziło mnie do bocznej drogi we wsi. Po chwili znalazłam się na wprost kapliczki. To obok niej prowadzi ścieżka na Fersztel.

Już o dłuższej chwili szliśmy we mgle. Nie była gęsta, chwilami widać było żółte koło słońca, ale panował chłód. Kolejny przystanek zaplanowałam sobie nad Przecznickim Potokiem, by w miejscu, gdzie kiedyś z dziećmi budowaliśmy tamę ( a wcześniej sama budowałam tamę jako dziecko), pomoczyć nogi. Tak woda była lodowata, ale przecież o to w tej zabawie chodzi.
Gd wyszłam z nasu na przełęczy pod Stożkiem Kufel tonął w chmurach, świat kończył się na linii najbliższych drzew. Ale gdy się do nich dochodziło, granica śiata przesuwała sie o kawałek. Do Domku pod Orzechem dotarłam w sam raz na niedzielny obiad.

Dla takiego widoku warto wyjść z domu

Z trenerem personalnym